Gevoel dat Niets Nog Telt
Elk pad die neem, komt op het zelfde neer.
Dagen,uren,seconden.
Proberen om ze te overheersen,
proberen om sterk te blijven.
Maar toch voel ik me dieper en dieper wegzakken.
Niet in drijfzand maar in mijn gevoelens.
Hopen,
hopen dat er gauw een uitweg komt.
Nee ik vlucht niet,
dat kan en wil ik niet.
Maar toch voel ik me zwaarder en zwaarder worden,
Wanneer kan ik eens zeggen,
ik ben ervan verlost
Nu kan ik ademen,
nu kan ik gerust lachen,
zonder me schuldig te voelen.
Geen morgen's meer met tranen,
geen avonden meer met tranen
Geen dagen meer met dit verdriet.
...
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Zaterdag, augustus 08, 2009 18:05 |
| verdriet en pijn loslaten is ook troost loslaten...maar op een dag ga je merken dat je zomaar lacht...al is het maar heel even liefs kerima ellouise |
|
| Ria Klein Herenbrink: | Zaterdag, augustus 08, 2009 09:14 |
| intens het verdriet en het verlangen beschreven hier sterkte liefs Ria |
|
Over dit gedicht
| Auteur: white_rose | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 augustus 2009 | ||
| Thema's: | ||