Getergde gedachten
getoond in sporen vocht
gaan in stille bedevaart
gelaten naar omlaag
als de zilt gestorven droefenis
van mensen
die eenzaam wachten
op de Tijd die alle wonden heelt
en nimmer vragend
om vergeving voor
het uit leed ontstaan
van verloren hoop
die een mens vaak moet beleven.
als ’n eeuwigheid.