Veslavende werkelijkheid.
Je vlucht in je eigen waarheid
en in mijn waarheid zie ik,
hoe jij steeds verder afglijdt.
en in mijn waarheid zie ik,
hoe jij steeds verder afglijdt.
Steeds verder in het dal
drank, liegen,vooral niet thuiskomen
vind ik je opeen bankje
als een hopeloos geval.
Geen geheugen, niet meer kunnen lopen,
praten, zonder geheugen
ik kan het wel niet hopen,
maar voor je het weet,
is het afgelopen.
praten, zonder geheugen
ik kan het wel niet hopen,
maar voor je het weet,
is het afgelopen.
Ik hoop dat je optijd beseft
dat het zo niet kan
Je vlucht in je eigen waarheid
en in mijn waarheid zie ik,
hoe jij steeds verder afglijdt.
dat het zo niet kan
Je vlucht in je eigen waarheid
en in mijn waarheid zie ik,
hoe jij steeds verder afglijdt.
Ik raak je kwijt,
verlies de grip
dat is werkelijkheid.
Reacties op dit gedicht
| Emi4: | Donderdag, september 10, 2009 17:11 |
| Dat is rot. Ik hoop dat alles goed komt! | |
| Hans Winter: | Zondag, augustus 30, 2009 18:58 |
| * eens maakten wij wanneer wij samen kwamen elkaar waar, en dat was goed om te doen, maar steeds moeilijker wordt het als toen werkelijk ontmoet te weten wie wij weet je nog gedeeld hier wezen konden, toch praat ik je nog nu van eens * hans |
|
| trucker klaas: | Zaterdag, augustus 29, 2009 23:45 |
| zeer realistische verwoording sterkte ,klaas |
|
| Ludy: | Zaterdag, augustus 29, 2009 22:20 |
| Harde werkelijkheid inderdaad. Hopelijk wordt de persoon in kwestie wakkergeschud. Liefs, Ludy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: an.ne-marie | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 29 augustus 2009 | ||
| Thema's: | ||