herfst
herfst – gouddooraderd zacht en mild
word ik door jou gewekt en ongestild
slurp ‘k gretig al jouw weeldekleuren
in honger naar de geur van aarde en
verval alsof ik honderdduizend keer
- vermoeid door ‘t rijke van een zomer
in een verlangen naar de dood -
nu op het einde van het leven staand
denk: is het zo zwaar om nog
dit laatste stuk te gaan
wat blijft is niet meer dan een zin
misschien wat cijfers, woorden
klimopgedachten bladdoorpolst
en voelbaar helder d’ oceaan
de zee – als een gewaad van
lichtblauwgroen, koel water groen
en lichaamszachte frisse huid -
van zonnelicht in glansgevlecht
van tijd waarin wij uitgespuwd
in eenzaamheid soms radeloos
de kleine steentjes zijn.
sunset 25-09-2009
Reacties op dit gedicht
| Meneer Zes: | Vrijdag, september 25, 2009 09:20 |
| Vooral eerste gedeelte erg mooi. Zo voel ik me ook geregeld. Dus herkenbaar. Met groeten, Meneer Zes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 september 2009 | ||
| Thema's: | ||