oude molen huilt
geel, rood, vloert het mij
sintels branden voeten
denken wordt tot stof
gelegen in een oude
molen zonder wieken
die zouden moeten razen
gedachten smelten als
boter door jouw zuchten
en kermen kan ik hebben
maar geen wind is de dood
van de ziel uit goud gesneden
verwijten zijn verdroogd
oude molen staakt het draaien
lang geleden aangevreten
broden door het laatste
bidden van haar tranen
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Woensdag, oktober 14, 2009 17:54 |
mooi ! liefs kerima ellouise |
|
| hiljaa: | Woensdag, oktober 14, 2009 17:14 |
| intens en sterk verwoord gedicht knufliefs--hiljaa-- |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, oktober 14, 2009 12:15 |
| ja dit heb je mooi beschreven ben blij dat er bij ons in Elden nog een molen in werking is op byzondere dagen dan gr.janny |
|
| Omni Allumini: | Woensdag, oktober 14, 2009 10:01 |
| ik was een goede molenaarsvrouw geweest :) brood bakken; best een aardig klusje toch?! xx | |
| windwhisper: | Woensdag, oktober 14, 2009 09:53 |
| nou dit is voelbaar en aantoonbaar triest ,maar een pracht schrijven liefs Cobie |
|
| lexx: | Woensdag, oktober 14, 2009 09:34 |
| ja :( die moet zich oud en eenzaam voelen bij al die hippe windturbines. fijne weemoedige inslag in het gedicht. beetje stoffig zelfs, zoals de binnenkant van de molen. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Gerhardus | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 14 oktober 2009 | ||
| Thema's: | ||