Zwart

Zwart
is alleen staan in de kou
nadat ik zei:
“ik hield van jou”

Zwart
als donderend onweer
nadat ik dacht:
“misschien lukt het deze keer”

Zwart
als een nacht zonder ster
nergens een lichtpuntje
ook niet heel ver.

Zwart
is eeuwige rust
zoals wanneer je vinger
het lichtknopje kust.

Zwart
soms veraf en soms dichtbij
ik wandel met de dood
we gaan samen zij aan zij.

Zwart
het oneindige gat
het begin? Of het einde?
wie zegt: “het is dat”

Zwart
een pessimistische kijk:
is het een dood lichaam
of gewoon een lijk.

Zwart
een wereld zonder licht
een groot kasteel
met alle deuren dicht.

Zwart
zoals wanneer je je ogen sluit
je schakelt even alle miserie
en alle ellende uit.

Zwart
alleen zijn elke nacht
nergens is er iemand
die maar even aan je dacht.

Zwart
zo was die jongen vrouw
aanvaard worden
was alles wat ze wou.

Gewoon je ogen sluiten
en alles kunnen vergeten
zonder dat iemand
er iets van moet weten.

Geschreven door

Maggel

Reacties op dit gedicht

Maggel vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Mercedes:	Dinsdag, november 10, 2009 13:38
WIT WIT alles is weer wit.

red one:	Dinsdag, november 10, 2009 11:20
Je gedicht spreekt me aan. bijzonder. in je een na laatste strofe heb je staan jongen vrouw, maar dat moet jonge vrouw zijn neem ik aan. :) Groet red

Over dit gedicht

Auteur: Maggel
Gecontroleerd door: Marina
Gepubliceerd op: 10 november 2009
Thema's: [Verwarring] [IK] [Verdriet]