Ik zit in de kantine van mijn werk,
lees in het blad: mijn geheim
een verhaal van een vrouw,
die van haar overleden kindje moest bevallen..
en ik denk aan jou..
de gedachtes komen boven drijven,
en zou me het liefst huilend op de grond werpen,
maar dat doe ik niet.
ik hou me groot en sterk,
en na 3 min ben ik weer even sterk als voor het verhaal.
Geen collega heeft mijn zwakke moment ontdekt,
en ik haal opgelucht adem,,

Nee.. ik ben jou, en de akelige gebeurtenis niet vergeten,
en ben er ook nog lang niet over heen.
Want jij, mijn aller aller eerste,
hebt nog nooit de echte lucht geproefd,
nog nooit de adem gekend.
En helaas zul je dat ook nooit doen.