Druipkaars
Achter de bergen
van de tijd.
In het land
van de waarheid
Ligt een vallei
waar het altijd licht is
en toch de zon
nooit scheen.
Waar je nooit
kunt komen
ook al ge je er heen.
Waar niemand is
en toch iedereen.
Daar is het dal
van de miljoenen kaarsjes
van het leven,
die trouw jaar in,
jaar uit, hun licht afgeven.
En ik zie je daar,
als we langzaam opbranden,
naast elkaar.
Jouw kaars,
prachtig versierd,
op een kandelaar
die het leven viert.
Vuur en vlam
en enorme pit,
met helder licht,
warm en wit.
Mijn kaars,
verkleurd en vaal,
walmend,
druiperig,
en kaal.
En gesmolten
voor jouw warmte en pracht.
Je liefde en kleur,
zo zacht.
Hopend dat je
je bedacht.
Maar helaas
te lang gewacht.
Samensmelten
tot één grote kaars
met twee pitten.
En samengesmolten liefde,
dat zag hij wel zitten.
En hij bleef zitten,
om zijn gedichten
voor te lezen,
toen hij werd
afgewezen.
Want je kaars zei:
“NEE, maar ik ken
nog wel een nichtje.”
“Ze is wat klein van stuk,
een soort waxine-lichtje.”
“Maar ze staat altijd
voor je klaar.”
“Dus als je zo nodig
smelten wilt,
dan doe je dat maar
met haar!”
Ik kan je niet
verplichten
om voor me
te zwichten.
Het enige dat de pijn
nog wat kan verlichten,
is de wetenschap dat het
alleen aan druipkaarsen
voorbehouden is om
te dichten.
En met een zacht,
sissend geluid,
ging er weer
een kaarsje uit.
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Donderdag, december 03, 2009 16:34 |
| Je druppelt veel emotie neer beste wieldop. Hartelijke groet, switi lobi |
|
| mucho: | Woensdag, december 02, 2009 21:24 |
| wat zei ik!!:( | |
| M-Rose: | Woensdag, december 02, 2009 20:26 |
| licht maar ten volle op Wieldop hoe meer warmte-kleuren en fragrances hoe meer gezelligheid de herfstsfeer in huis schenkt |
|
| mucho: | Woensdag, december 02, 2009 20:08 |
| wat een alleraardigst schrijven de vlammen druipen ervan af oei, als m-rose dit maar niet leest:P |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wieldop | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 02 december 2009 | ||
| Thema's: | ||