Onze relatie was puur zakelijk en proffesioneel,
we raakten aan de praat en ineens werd het meer emotioneel.
Jij zei: Wat heb je een mooie achternaam,ik zei:die zal daar niet lang meer staan.
We zijn sinds toen 2 weken verder, we mailen elke dag,
heb me afgevraagd of ik hier wel mee doorgaan mag.
Ik ben alleen met mijn kinderen hoef niemand verantwoording af te leggen,
we willen zo graag samen verder maar jij durft het niet te zeggen.
Jij hebt een vrouw en kind, dat kleine mensje is alles wat jullie nog bindt.
Hoe lang we hier mee door kunnen gaan weet ik niet,
niet bij elkaar kunnen zijn veroorzaakt frustraties en af toe een tikkeltje verdriet.
We zijn 1 in gedachten en dromen, misschien dat deze nog eens uit mogen komen.