Ik weet nog dat je werd geboren.
Zo klein en zo teder.
Iedereen moest het horen.
Je was zo ligt als veder.

Ik mis je zo.
Was je maar weer hier.
Dan hadden we weer plezier.

Je moest vechten voor je leven.
Wij konden je alleen maar liefde geven.
We leefden tussen hoop en vrees.
We hoopten alleen maar dat je genees.

Ik mis je zo.
Was je maar weer hier.
Dan hadden we weer plezier.

Wij moesten een besluit nemen.
Om je leven te ontnemen.
Maar dat konden wij niet.
Wij hadden het gevoel dat wij je in de steek liet.

Ik mis je zo.
Was je maar weer hier.
Dan hadden we weer plezier.

Je was nog maar een paar maand.
S'nachts werden we wakker gemaakt.
In die kouwe wintermaand.
Je had zelf besloten om op te houden.

Ik mis je zo.
Was je maar weer hier.
Dan hadden we weer plezier.

Je werd op mijn armen gelegd.
Je keek me aan.
Je had een heel gevecht afgelegd.
Het was tijd om te gaan.

Ik mis je zo.
Was je maar weer hier.
Dan hadden we weer plezier.