verloren generatie
kinderen uit de steden
hebben zich afgesloten
al is het hun als wenen
spitzen zij rode lippen
grijnzen vrank en vrij
op elke hoek staat een agent
een ieder wil hen jagen
en tikt voor hen de tijd
die onverbiddelijk verder glijdt
kinderen uit de steden
zijn bitter, afgestompt en leeg
al is er elke nacht wel feest
met uit het lab de dromenpillen
zelfs ’t oorverdovende geluid
- dat wel verhindert dat men lieft -
is nooit echt hard genoeg geweest
en liefde zelf? veel te gevaarlijk
geheid een dodelijk genot
maakt je onnoemlijk breekbaar
- slechts hij die slaat gaat niet kapot
maar soms, heel soms
is er toch eentje die vleugels heeft
een weke ziel ’t gemoed heel zacht
die lieven wil (en leven kan)
en om de kinderen uit de steden
tranen weent de hele nacht.
sunset 17-01-2010
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, januari 17, 2010 13:43 |
| wat een pracht weer zo graag gelezen dit gr.janny |
|
| Jannie Hoogendam: | Zondag, januari 17, 2010 12:29 |
| Een bijzonder gedicht Sunset...Fijn je hier te lezen liefs Jannie |
|
| 88: | Zondag, januari 17, 2010 12:18 |
| gewoon weer eindelijk een mooie sunset | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 januari 2010 | ||
| Thema's: | ||