Gisteren, vandaag – wat doet het er ook toe
de dagen zijn aaneenschakerend
zonder enig besef van tijd.
‘k Ben het gevoel een beetje kwijt, misschien.
Foto’s zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn –
vurig, rakend, vol van passie – dat niet dus.
En dat knaagt toch zo. Wanneer ik weer langs papa moet
en ik niet wil, me verlaag tot paparazziniveau – bah –
belt hij die avond nog. ‘Meiske, waarom zie ik je nooit meer?’
Maar ach, die tanden van mij ook. Een beugel en een bril
want lelijk is het nieuwe mooi, en dan kan ik de straat weer op
voor werk, onder- en bovengronds, geaccepteerd en onaanvaardbaar
maar altijd voor dat mooie geld – geld kan mij mooier maken
wist je ’t al?
Ik wentel me maar weer in slaap, in roezen
kunstmatig als ik ze alleen kan maken
en als de kat er zelfs genoeg van heeft
stop ik wel weer met schrijven aan jou.
Tot morgen, lieve lezer van me.
Yellow: | Donderdag, januari 21, 2010 13:03 |
mooi gebracht, doet me een beetje aan het lelijke eendjes sprookje denken, succes gewenst! |
|
Auteur: Suzanne. | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 21 januari 2010 | ||
Thema's: |