Langlaufen...
Langlaufen…
in deze onbeweeglijke bossen krakt
het minste zuchtje wind
sneeuw breekt venters in hun botten en
het meisje blaast haar handen tot rood gloeiend
slaat een kruisteken en bindt dan maar de latten onder
-op hoop van zege-
bloklettert het ochtendblad
waarop duizenden skifanaten zich een weg banen
tussen een koppel sneeuwganzen en een stelletje wilde ijsberen
slechts een enkeling overschrijdt de eindmeet deze keer
hem wacht een mand vol äppelklatzen en
een jaarlijks wederkerend berichtje in het Lëtzebuerger Journal
in een staat van bevriezing omhelst hij de mooiste,
zichtbaar
ze is tenslotte miss en moet zich dan ook zo gedragen
bevroren lippen kussen
haar ogen tranen uitzinnig van de kou…
esteban 30 Januari 2010
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Zaterdag, januari 30, 2010 13:48 |
| Ahh... esteban ''k wou dat ik zoiets durfde. (ik ben een vreselijke (sneeuw)angsthaas) Wat mooi herinnerd. Liefs, switi lobi |
|
| lexx: | Zaterdag, januari 30, 2010 11:31 |
| ik ben, als lezer, even langs geskied. | |
| windwhisper: | Zaterdag, januari 30, 2010 10:58 |
| ik langlauf even mee ( dat had je gedacht) ha ha Wel weer een super schrijven gsm-loze dag, ik moest een nieuw toestelletje aanschaffen, total loss. Fijne dag liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 30 januari 2010 | ||
| Thema's: | ||