Wintermaanden.

De sneeuw heeft zich herhaald gestapeld
even die pracht….weer weg…weer terug
gladheid bepaalt de binnenwegen
een valpartij is er heel vlug.

De oud’ren durven niet naar buiten
te snel is er een breuk of wond
verstilling wringt zich zo naar binnen
waardoor wat eenzaamheid ontstond.

De duisternis omwindt het somber
er is de hunkering naar licht
naar lente, zonneschijn,nieuw leven
maar even nog niet in het zicht.

Plots schieten winterakonieten
tussen het smeltend sneeuw omhoog
de durfals van het ruige leven
zo in hun sprankelend proloog.

Het is een teken van wat gaat komen
één schaap is er over de brug….
en vele zullen spoedig volgen
dan is de lente weer terug.

Verschraalt de eenzaamheid in grootte
lonkt al het nieuwe ons op straat
ontmoeten wij oude bekenden
zodat ons hart weer open gaat.
th.