Bijrijder .....
Een windstille storm in de cabine
woorden ontbreken tijdens de rit
Buiten stort een winterse lawine
die deert niet al wordt het nog zo wit
Verbale beperking onrustig gevoel
het gebaande pad slibt langzaam dicht
Argumentloos zoekend naar een doel
verkrampt jouw onzeker gezicht
Boos is boos overheerst de stemming
van mij nog geen poging tot herstel
Gevatte teksten verhogen beklemming
dat komt later misschien nog wel
Huiverig voor jouw onbesuisde reactie
blijft het tegengas jouw nog bespaard
Zoekend naar die kleine fractie
waarin jij nog de rust bewaard
De rit ten einde jij slaat de deur
geen afscheid tussen vader en zoon
Onverschilligheid in jouw humeur
zet een afschuwelijke toon
Samen op pad veranderd van smaak
bijrijden was voorheen een fijne tijd
Nu is het steeds vaker raak
langzaam raak ik je kwijt .....
Reacties op dit gedicht
| Marousia: | Dinsdag, februari 02, 2010 20:44 |
| Dit is weer heel mooi schrijven van jou, ik lees je heel graag. Liefs van Marousia | |
| switi lobi: | Dinsdag, februari 02, 2010 11:36 |
| Het losmaken van elkaar is natuurlijk; de manier waarop vaak niet en erg moeilijk.. Met pijn in het hart gelezen; ik wens jullie een behouden aankomst toe. Lieve groet, switi lobi |
|
| Quicksilver: | Maandag, februari 01, 2010 22:32 |
| Het pad gaat niet altijd over rozen, zo ook met de kids! Mooi herkenbaar verwoord. Liefs,dicky |
|
| Anastacia: | Maandag, februari 01, 2010 21:10 |
| mooi gedicht dat hoort bij het leven en dat de kinderen groot worden en hun eigen weg gaan en zich los maken van hun ouders sterkte daar mee lieve groetjes ana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: trucker klaas |  
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 01 februari 2010 | ||
| Thema's: | ||