Stuk,

Alle stukjes vormen mijn geheel,
Maar niks blijft nog heel,
Het valt kapot zonder te helen,
Geen verdriet en geluk dat met elkaar zal delen,
Het zal nooit komen ik zie alles vergaan,
Geen vriendschap of liefde zal blijven bestaan,
Ik raap de stukjes op en loop blozend weg,
Want ik wil niet dat iemand het ziet of er iets van zeg,
Want ik kan het niet meer aan horen,
Mijn hart blijft bevroren,
Ik voel nog steeds de eenzaamheid en al het verdriet,
Soms ben ik zo blij dat niemand het ziet,
Maar wanneer ik een schouder nodig heb om op te huilen,
Schijnen alle mensen zich te verschuilen,
Omdat ze weten dat mijn last te veel zal zijn,
En dus maken mensen zich klein,
Klein zodat ik ze niet zal zien en niet mijn problemen voor zal leggen,
Tegen niemand zal spreken en er niks over zal zeggen,
Zodat ik zelf sterk word ookal hoort het zo niet te gaan,
En weet ik dat iedereen toe zal blijven kijken dat ik zal vergaan,
Niet wetend dat alles ook anders kan zijn veel beter dan het nu is,
Maar ze weten niet wat ik mis,
Ik zal het ze zeggen ik mis alle liefde die ik nooit heb gehad,
Daarom volg ik mijn eigen verkeerde pad,
Met snijden en mezelf te verbergen voor iedereen,
Want ik weet het ik blijf alleen met mijn problemen een.

xx