De tijd.

Veranderingen gaan soms snel, veel te snel voor deze trage ziel.
Tijd jaagt op me als een beest, ongeduldig smachtend naar het
vlees. Ik wil vluchten, maar rennen lukt me niet, mijn benen zwaar
als steen, kleverig als stroop, ze komen geen meter voort.

Ik wil dingen veranderen maar het gaat zo traag, veel te traag voor
deze opgejaagde ziel, nerveus draai ik me rond me as, alles in
me op nemend, alsof ik de jager was en tijd mijn prooi. Verandering
we willen het allemaal, maar snel of traag het is altijd te moeilijk,
te zwaar, te iets van wat dan ook.

Misschien moeten we ons concentreren op de rust , de mogelijkheid
dat niet alles snel of langzaam hoeft te gaan. Dat dingen soms
zijn wat ze zijn, dat wetend kunnen we dingen misschien veranderen
op de juiste manier. De kleine stappen, de grote stappen voorwaarts.
Zonder al teveel moeite, zonder teveel last op schouders en rug.
Alles door tijd te nemen, in alle rust, wetend dat tien jaar lang niets
doen, tien jaar nodig heeft om alles in te halen. Vijf minuten eerder
weg gaan, een heel leven voor je kan opleveren. En een minuut
te laat alles kan laten eindigen.

Alles loopt op tijd, zelfs als je er op moet wachten. Je denkt tijd
te kunnen winnen, maar dat is slechts een fantasie, zeker als
je beseft hoeveel tijd je onderweg misschien al verloren bent!
Ik leg me er bij neer, tijd kost tijd, er over nadenken al
helemaal, je doet niets en hij tikt meedogenloos door. Probeer
niet teveel op tijd te letten, want wat je ook doet, dat het tijd
kost is een feit en het kostbaarste goed.

Zondag 7 februari, 2010