Witte vlokjes,

Vlokjes vallen naar beneden,
Alles lijkt vernieuwd alles is wit,
Maar daar onder zit 't verleden,
Waar ik nog steeds mee zit,

Ze raken zachtjes de grond,
Een dun laagje zo spiegelglad,
Alles voelt nog als een grote wond,
Omdat ik zie wat ik ooit had,

Die witte vlokjes vallen net als tranen van verdriet,
Ze valen ze stromen en blijven op 't oppervlakte,
Mensen die het zien maar eigenlijk willen ze dat niet,
Want daar was ooit iemand die daar gebroken neer zakte,

Uitgegleden gestruikeld en gevallen, neer en verslagen,
Altijd vrolijk naar die witte vlokjes kijken,
Om te vergeten wat voor pijn 't met zich mee kan dragen,
Maar het liever wilt ontwijken.