doden zwijgen
De nacht bedekt de graven
met een mantel van bloed
een kogel dwaalt door de stilte
tot hij de dood ontmoet
bladeren vallen langzaam
vergiftigd door de zwarte mist
en bedekken de doden
liggend in hun kist
de zon breekt langzaam door
geboren wordt een nieuwe dag
kanonnen beginnen weer te praten
slachtoffers zwijgen, vol ontzag
Magere Hein leeft weer op
nieuwe ellende, nieuw verdriet
Maar het is oorlog
dus niemand die het ziet.
Reacties op dit gedicht
| Sasan: | Vrijdag, juli 05, 2002 19:03 |
| jij hebt zeker veel naar je opa geluisterd? Mooi gedaan Alex |
|
| Huting: | Dinsdag, april 23, 2002 21:18 |
| De doden kunnen inderdaad heel aanwezig zijn... Liefs, Doortje |
|
| pramodah: | Dinsdag, april 23, 2002 21:16 |
| ook aan de doden wen je in een oorlog want je hebt het druk met overleven maar later komen ze terug....... pramodah |
|
| Sheena: | Dinsdag, april 23, 2002 21:09 |
| Doden zwijgen, maar het leven spreekt !!! Intens beklemmend gedicht .... liefs, Sheen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 23 april 2002 | ||
| Thema's: | ||