Onwillekeurig
Onwillekeurig greep de zomer
naar dorstige rozen, smeed ze tegen
reeds verweerde muren, waar liefdesbrieven
verhard oude waslijnen bezegelen,
terwijl de winter nog door de kieren blies
ontluikende zomerregen splijt de straat in goten,
verweerd het dorstig nakijken,
vult de levenslijnen van haar perkamenten huid,
verspreidt mijn krijtsteenwoorden, wortelt ze,
in haar bad van tranen, tot een bron van eeuwigheid
vergeet-me-nietje..
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127 : | Maandag, maart 08, 2010 23:31 |
| ooit kende ik een Evi... maar ze hield blijkbaar niet zo van liefdesbrieven als jij Bxx |
|
| switi lobi: | Maandag, maart 08, 2010 23:10 |
| Prachtig! Fijne nacht, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||