op het perron
hier sta ik dan
het is 8.34, ik zie de trein
in de verte aankomen
ik heb de kans
laat mij maar omkomen
ik twijfel, wel doen, niet doen
ga op de rand staan van het perron
en blijf twijfelen ik ben ook zo dom
ik wil toch niet verder meer
waarom doet alles zo zeer
stoot me aan of moet ik het zelf doen
het doet me van binnen zoveel pijn
laat mij toch alsjeblieft weg zijn
het maakt me niet meer uit
wat de mensen wel niet zullen denken
de trein is al voorbij, ben te laat maar,
ik krijg nog kansen genoeg
anders morgen wel ik heb het zo gehad
laat mij gaan ja ik ben het zo zat
Reacties op dit gedicht
| Allysson: | Maandag, april 25, 2016 10:48 |
| knuffel voor jou en velen die op zo'n manier op het perron of naast de rails hebben gestaan. | |
| wel alle muchooooos: | Vrijdag, maart 19, 2010 10:21 |
| ik stond op perron de mensen liepen langs ik stond stil stil in het leven mijn hart bonkte mensen deden hun mond open praat met iemand, zoek hulp ik begreep dat ik er was alleen de mensen dachten niet ik wilde niet meer zijn door pijn verscheurt staaarde ik uren naar de rails alles ging snel mensen met haast ik stond stil en draaide me om het beste was om terug te gaan terug naar mezelf |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lunia | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 18 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||