de moed bij elkaar rapen
ik heb de kracht nog niet gevonden
om de moed bij elkaar te rapen
gooi ik alle ramen open
voor een beetje frisse lucht
wil ik gewoon gelukkig zijn
samen met jou
vliegt als een vogel door de lucht
heb ik de winter achter mij gelaten
laat me alleen in deze mist
het licht
in jouw glimmende ogen
schijnen als een ster die valt door de blauwe hemel
wolken verdwijnen,de vuurpijlen spuiten door het heelal
zo wordt ik door al de ellende bevrijd
dan kerf ik mijn naam in de nerf van een boom
verlaat ik het bos
en niemand zal ooit weten wie ik ben
behalve jij herkent mijn naam
johan hijzelaar
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Zaterdag, maart 20, 2010 03:20 |
| Een zuivere romanticus, een compliment! Iemands naam uitspreken kan zalig zijn! Hartelijk groetje, Jacky |
|
| Just*mi: | Vrijdag, maart 19, 2010 11:33 |
| Altijd&OveRal... Mooi...weer,smaakt zoalz altijd...naar meer& |
|
| karinvangelder: | Vrijdag, maart 19, 2010 09:22 |
| alleen een naam kan ook troost geven Johan. lieve groet x Karin | |
Over dit gedicht
| Auteur: johandedichter | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||