Eindelijk was het moment daar
Na maanden wachten vanwege een gevoelige snaar
Een blokkade opgeworpen door moeders, vandaar

Daar stond ze dan
Even aarzelend en terughoudend in de gang
Maar gelukkig was ze niet bang

Drie maanden gescheiden door nijd
Het was een eenzame tijd
Maar hier stond ze dan die kleine meid

Achter haar wachtte het zusje
De andere dochter die ook achterbleef zonder kusjes
Aan de verloren tijd een dood musje

Als bijna een baby ging ze weg
Nu als peutertje toch een beetje gehecht
Ons leven niet ontvlecht

De verhalen kwamen meteen los
Alles wat zij verzwegen had onder druk van een vos
En achter de spiegel liet vermoedelijk geen mens een pen los

Het spel was ontspannen
Blijdschap van alle zijde even niet verbannen
Sterker was het ‘papa’ verlangen

De eerste voorzichtige schreden sinds lange tijd
Enerzijds gebroken en toch vol strijd
Een gemis en gewin die ik niemand benijd

Dit kunnen ze ons niet meer afnemen
Zolang de herinnering blijft niet ontnemen
In hun hartjes zal ik een belang nemen

Toch is er reden tot zorg
Van wat hun kleding misschien meer verborg
Hun lichaam getuige van gemis aan waarborg

Schaafwondjes, rode vlekken, verkoudheid, hoesten en luid
Ja zelfs een blauwe plek op een voormalig perfecte huid
Maar ach, misschien ben ik wel gek, maar de bel is wel geluid

Op een zee vol emoties vaart papa mee
Stuurt kaartjes braaf en gedwee
Wachtend op een volgend bezoekje met hun twee