van de bloempjes en de bijtjes
alsof het koud is en
hard als rots
alsof het lava gestold is
en het echt heel heet was
zo voel ik
en ik vergeet,
de momenten
waarop we plichtsgetrouw bewogen
als een fitnessapparaat
alsof de klei gestold is
nadat het ooit zo kneedbaar was
zo voel ik
en ik vergeet,
de momenten
waarop ik me in stilte afvroeg
waarom we elkaar zo lang niet hadden aangeraakt
alsof de bomen niet meer groeien
en het blad geen zonzijde meer heeft
zo voel ik
en ik vergeet
dat dit gebruikelijk was
nu ovuleer ik alleen
Reacties op dit gedicht
| arie: | Zondag, maart 28, 2010 14:02 |
| zou openheid de weg zijn naar een nieuw begin? Sterk beschreven; dat zeker liefs, arie |
|
| switi lobi: | Zondag, maart 28, 2010 11:30 |
| Bijzonder knap en rakend gedicht. Fijne zondag, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: [zwarte engel] | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||