De zee in de ogen van de meeuw
Aan het strand lopen we
Altijd meer in onszelf
Verdronken in gedachten
Zwevend in de ogen van de meeuw
De zee is van golvend glas
En het strand is en was
Niets meer dan stappen
Verdrinkend in zichzelf
Enkel aan het strand weet je
Niet meer wie je bent enkel daar
Loopt men gevaar
nooit wijzer te worden
Er leeft een waas van licht
In gedachten loop je dicht
De ogen als een naakt huid
Het strand weer in en uit.
Altijd meer in onszelf
Verdronken in gedachten
Zwevend in de ogen van de meeuw
De zee is van golvend glas
En het strand is en was
Niets meer dan stappen
Verdrinkend in zichzelf
Enkel aan het strand weet je
Niet meer wie je bent enkel daar
Loopt men gevaar
nooit wijzer te worden
Er leeft een waas van licht
In gedachten loop je dicht
De ogen als een naakt huid
Het strand weer in en uit.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, maart 30, 2010 21:44 |
| de zee voedt eeuwig de meeuw en de mens die zich hier zo nietig maar even samen voelt. groetje, hans |
|
| kerima ellouise: | Dinsdag, maart 30, 2010 15:48 |
| als ik al eens aan het Noordzeestrand geraak, is er nooit gevaar om niet wijzer te worden, integendeel zelfs... liefs kerima ellouise |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sergev2005 | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 30 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||