't Is niet zo lang geleden en toch
lijkt het al eeuwen achter mij te liggen. Die dag, dat moment, we
waren duivels en voelden ons goden in den hoge. Dat zalig geluid,
dat stootje in mijn buik vergeet ik nooit. De angst gesnapt te worden
verloor zijn doel bij elke aanraking. We zouden het doen, nu, nu,
hier zouden we nu groot worden. Geen enkele beweging was ons nog
geheim, enkel en alleen de daad telde. Ik zet me er bovenop,
giechel zenuwachtig, volg het ritme van het gekraak. "Egoïst", mompel
ik. Rillingen overmeesteren me. Ik vraag me af: doe ik het nu in
mijn broek? "Ik, ik, ik doe het!" schreeuw ik hees fluisterend. Ik
geef een stoot met mijn voet, draai mijn hand op en neer. Het
geluid is er weer, harder en hoger. Ik licht mijn voeten van de
grond, knijp mijn dijen dicht. Ik voel de rillingen, de schokken
golven door- heen mijn lijf. Ik geef mijn hand de vrije loop. "Je
doet het," hoor ik verdwijnen in het niets. "De max! Ik rijd op een
brommer!" fluister ik schreeuwerig tot mezelf.