Dit gedicht heb ik geschreven voor iemand die incest slachtoffer is
Eenzame pijn.
In de stilte van de nacht
als niemand mij kan horen,
krijgt mijn emotie de overmacht
en het kussen moet mijn snikken smoren.
De tranen krijgen de vrije loop
omdat niemand ze kan zien.
Het brengt mijn leven overhoop
omdat ik die pijn niet verdien.
Straks breekt de dageraad weer aan
en sta ik voor mijn kinderen klaar.
Maar wat ik die nacht heb gedaan
is voor hen gelukkig niet zichtbaar.
Ik zal ze moeten beschermen
dat is mijn moederlijke taak.
Ik zal me over hen moeten ontfermen
ook al ben ik uit op wraak.
Bij mij zijn ze geborgen
ze zitten in een veilig nest.
Ik zal er voor zorgen
dat ik ze kan behoeden voor "incest"!
Maar is dat wel mogelijk?