I.
De duisternis overkoepelt
met grijpbare rust
mijn verwarde angsten.

Iedere ster
is een kleine zon
uit de dag gevallen.

Als een beweegbare spiegel
speelt het meer
met de schaduw van wuivende bomen.

Geen dwaze stemmen meer
van vluchtende mensen
naar de maalstroom van het dagverlies.

Alleen het schenkblad van de zwoele wind
en stonden waarin ik steeds opnieuw kan leren
de zachte les om zo tot eigen oorsprong weer te keren.

II.
Op de lijnen van je zwarte lippen
ligt een krans van goud.
Ik voel de hartslag van de stilte
in je zachte handen.
Je adem is een zucht in het heelal.
Je bent het oog dat aan de duisternis
steeds leven geeft.
Als een blinde vogel vlieg ik in je naakte schoot
en ween.
En met vermoeide vleugels kniel ik neer
en voel je vrede om me heen.

III.
Zwijgend lig ik in jou
te luisteren onder een gewelf van satijn.
De gaafheid van je woorden
bewaar ik voor een nieuwe dag.
Uw eenzaamheid is schaduw voor mijn spreken
die in mijn borst tijd en ruimte breken.
Morgen zal de zon weer aan de hemel staan;
maar nooit kan de nacht in mij vergaan.