Toch.
Toch.
Niet willen wordt een niet meer kunnen
als Liefde onbeantwoord blijft.
God ons verhardt in afstand nemen
de mens in kleinheid wordt gestijfd.
Dan storten wonderen in diggelen
vallen wij terug op eigen wiek.
Is er geen Adelaar voor ’t vangen
en raakt de aarde grauw en ziek.
Maar altijd weer wint toch Zijn Liefde
als het besef komt : Hij die leeft,
bemint ondanks ons warrelend wieken
waarin Hij desondanks vergeeft.
th
Niet willen wordt een niet meer kunnen
als Liefde onbeantwoord blijft.
God ons verhardt in afstand nemen
de mens in kleinheid wordt gestijfd.
Dan storten wonderen in diggelen
vallen wij terug op eigen wiek.
Is er geen Adelaar voor ’t vangen
en raakt de aarde grauw en ziek.
Maar altijd weer wint toch Zijn Liefde
als het besef komt : Hij die leeft,
bemint ondanks ons warrelend wieken
waarin Hij desondanks vergeeft.
th
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Maandag, april 12, 2010 08:16 |
| En altijd weer laat Hij in zijn lente vlinderwieken over de aarde zweven. Groet, Hilly |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, april 10, 2010 14:42 |
| Wat is de liefde toch broos, de kwetsbaarheid daarvan en de kleinheid van de mens mooi verwoord. Mooi weekend Teun, Anneke |
|
| ~RoseMarie~: | Zaterdag, april 10, 2010 13:49 |
| Het Geheim dat zwervers harten terug trekt... Prachtig hoor:) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 10 april 2010 | ||
| Thema's: | ||