De Raad voor de Kinderbescherming laat alles begaan
Er zijn te weinig zorgen over hun huidig bestaan
Dat oordeel bleek al vanaf het begin vast te staan
Dat is nu wederom duidelijk geworden
Het bezoekrecht tot absolute norm verworden
Ik laat alles noodgedwongen maar even geworden
De vader wordt onderzocht, de moeder niet
De grootouders oorzaak van zoveel verdriet
Geen dochter die van dit leed geniet
De Raad was onbewogen
Wederom werd alles ter zijde geschoven
Mijn indruk totaal niet gewogen
Helende wonden weer open gereid
Geen persoonlijk contact ondanks geen verwijt
Daarmee is er weer zes weken respijt
Machteloos is de Raad gebleken
Achteloos laten zij de tijd verbleken
Inmiddels zijn zeven maanden verstreken
Vaders die vechten
Moeders die ontvlechten
En instanties die beslechten
Vijf keer de kinderen gezien gedurende de strijd
In die eindeloze zeven maanden tijd
Wie is het die het meeste lijdt?
Van sterrenbeeld een kreeft
Ik heb al zoveel leed beleefd
Er zijn twee om wie deze papa geeft
Maar ach, wat heeft papa te verliezen?
Boven niets is nou eenmaal alles te verkiezen
Maar soms pakt zelfs deze papa liever zijn biezen
In dit geval heeft deze papa de keuze niet
Hij weet te veel van alle ellende en verdriet
Dus mist hij liever strijdend zijn kinderen dan dat hij risico geniet
Nu, na bijna een jaar
Alles terzijde geschoven met een simpel gebaar
Is het wachten op een ernstig ‘ongeluk’ daar
Zo is het lot van een enkele vader
Het bloed onder de nagels in plaats van in de ader
Nooit geloofd, slachtoffer, en toch altijd dader
Al die familiedrama’s drukken mijn gemoed
Bij vaders die door het lint gaan worden soms zelfs kinderen beboet
Aan iedereen rest dan slechts een gevoel van weemoed
Hoeveel tijd moet er nog verstrijken?
Voor we als samenleving gelijkwaardig ouderschap bereiken
Tot we begrijpen dat we daarmee kinderen verrijken?
208 pagina’s telt inmiddels mijn logboek
Soms schamend en huilend in een hoek
Verhalend van alle ellende in dit dagboek
Een papa
(Voor mijn twee weggenomen dochters)