4 mei.

In twee minuten saam gedrongen
persen wij wat thans nog resteert
aan wreedheid ,pijn en onvermogen
in wereldoorlog ons toe gekeerd.

Ervaren wij de reeks van al die doden
zo ongekend , zinloos , vergast , vermoordt
van al die vaders , moeders kleine kind’ren
ruw weggerukt , nooit meer iets van gehoord.

Herinneren wij ons honger , pijn, evacuatie
de razzia’s als vee van straat geplukt
voor arbeitseinsatz in de duitse steden
geheel onschuldig ruw uit het bestaan gerukt.

Leggen wij kransen bij de monumenten
die stil versteend getuigen van die tijd
glijden de stille optochten door steden
zo enk’le uren aan ’t vergane beeld gewijd.

Klinkt het Wilhelmus rond gestreken vlaggen
halfstok , toch hunk’ren naar omhoog
waarin de vrijheid lonkend als belofte
het doel is waar dit samen zijn toe toog.

Zullen wij, moeten wij , jaarlijks herdenken
dat wat niet mocht, maar toch wel is gebeurd
tot teken dat dit nimmer terug zal komen
en blijvend onze vrijheid jaarlijks kleurt.
th.