Jonge jaren
Jonge jaren
in kinderlijke rust en roes
gleed ik in een nieuwe dag
jaren achter mij
mijn lichaam voelde nerf
door licht dat langs
mijn ziende ogen viel
opgelicht van ’t verenbed
gestreelde geest en huid
tot aan de middag toe
daarna verdongen
door wat schaduw dat soms
bleef hangen in de nacht
*uit ‘Into each life some rain must fall
but too much is falling in main!’
-Fragmenten uit mijn jeugd 1943-1953-
Reacties op dit gedicht
| Laurens Windig: | Maandag, mei 10, 2010 20:22 |
| Dank je wel Conan, moet inderdaad '' verdrongen'' zijn. Dank voor uw reacties! |
|
| conan: | Maandag, mei 10, 2010 14:55 |
| Ik lees ''verdrongen'' ipv verdongen, denk dat er een -r-ontbreekt.Maar knap gedicht, en mooie link naar dit lied dat ik mij herinner uit de singing detective ;) vr grt conan*** |
|
| ela: | Maandag, mei 10, 2010 12:05 |
| De streling van de zon, prachtig. ela |
|
| kerima ellouise: | Maandag, mei 10, 2010 11:41 |
| mooi ! liefs kerima ellouise |
|
| karinvangelder: | Maandag, mei 10, 2010 10:32 |
| The Inkspots he Laurens. een zalig dansnummer en wat een ritme. mooi om dit even op te halen . liefs xx Karin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Laurens Windig | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2010 | ||
| Thema's: | ||