Jaren gelachen
Jaren "vriendin" genoemd
nooit de beste, maar toch
in mijn hart geworteld
Samen delend
de goede en slechte dagen
Samen trotserend
de kennis die de school ons opdrong
We waren "vriendinnen"...
Tot op een dag...
Een wonde ontsiert mijn rug
bloed blijft eruit sijpelen
Als een waterval van wat ooit vriendschap was
Tot de laatste druppel uit mijn lichaam stroomt
en de dood van onze vriendschap inluid
Terwijl voor altijd
het mes in mijn lichaam zal huizen
met als moordwapen van mijn vertrouwen
de achterbakse kant
van jouw karakter
Ik vervloek je
Ik dacht echt dat je om me gaf
We WAREN "vriendinnen"...
(Aan Karo, die een mes in mijn rug heeft gestoken en niet is wie ik dacht dat ze was... )