Waarom kun je toch niet gewoon accepteren
dat ik op deze manier gelukkig ben!
Jarenlang heb jij de macht gehad mij te sturen,
Een oordeel over alle keuzes die ik maakte.
Niet alleen over de onbenullige dingen,
Maar ook de dingen die me het diepste raakte.
En als ik dan eens voor mijzelf wilde kiezen,
Omdat mijn liefde niet even groot was als dat van jou.
Dan dreigde je meer dan eens,
Dat je dat niet aankon en zelfmoord plegen zou.
Na jaren eindelijk afstand van jou kunnen nemen,
En geprobeerd als goede vrienden verder te gaan.
Het leek een tijdje te werken, je kreeg een nieuwe vriendin,
En er brak een tijd van rust voor mij aan.
Maar helaas ook die relatie had geen lang leven,
En je ging je weer steeds meer met mij bemoeien.
Elke keuze die ik nam was stom…
Daarmee zou ik mijn leven toch verknoeien.
Vooral de keuze om voor P te kiezen,
Ooh wat ben ik dom en een slet,
Hij kan mij toch niets bieden,
Walgelijk dat ik voor hem steeds mijn benen openzet,
Al die negatieve woorden......
ik heb ze lang van jou geaccepteerd.
Maar de fouten in het verleden,
Maken dat ik veel dingen heb geleerd.
Afgelopen dinsdag onze vriendschap verbroken,
Het voelt als opluchting, niet als verlies.
Je gaat nu eerst maar eens accepteren,
Dat ik voor nu voor mijn eigen leven kies!