Gebroken
Ik zie daar een meisje,
Stil, maar toch oprecht.
Je zou niet zeggen,
Dat dat ene meisje, zoveel verdriet zou hebben.
Ze is aardig, een beetje naïef, en toch ook verlegen,
Zou jij denken, dat iemand haar kapot heeft gekregen?
Zeker niet,
Er is toch nooit iemand die dat ziet.
Ze kan het zo goed achterhouden,
Maar toch ben ik er achter gekomen.
Op elke foto, iedere keer
Zit er verdriet achter, steeds en steeds meer.
Alleen omdat ze het verdriet niet kan verwerken,
En alleen ik, kan dat merken.
Het komt allemaal door die ene jongen,
die niet hetzelfde voor haar voelt, zoals zij het voelt voor hem,
En alleen ik, ik weet, dat ik dat ene meisje ben.
Stil, maar toch oprecht.
Je zou niet zeggen,
Dat dat ene meisje, zoveel verdriet zou hebben.
Ze is aardig, een beetje naïef, en toch ook verlegen,
Zou jij denken, dat iemand haar kapot heeft gekregen?
Zeker niet,
Er is toch nooit iemand die dat ziet.
Ze kan het zo goed achterhouden,
Maar toch ben ik er achter gekomen.
Op elke foto, iedere keer
Zit er verdriet achter, steeds en steeds meer.
Alleen omdat ze het verdriet niet kan verwerken,
En alleen ik, kan dat merken.
Het komt allemaal door die ene jongen,
die niet hetzelfde voor haar voelt, zoals zij het voelt voor hem,
En alleen ik, ik weet, dat ik dat ene meisje ben.
Reacties op dit gedicht
| daanie: | Woensdag, juni 30, 2010 19:30 |
| heel mooi geschreven x |
|
| Anootje ...: | Zondag, juni 20, 2010 08:21 |
| Triestig ... Veel sterkte! Groetjes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: RMarcy | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 15 juni 2010 | ||
| Thema's: | ||