Kindertijd
Waarom ben jij niet blijven steken
in mijn broertjes bruine knuffelhaar
of in de donzen warmte van mijn deken?
Waarom wilde jij niet slapengaan
achter het gordijn of in de maan?
Weet je in haar witsatijnen huid
luisterend naar feeëriek en lieflijk slaapgeluid
kon je liggen, veilig opgeborgen.
Maar je vluchtte.
De avond ruikt niet meer
naar kinderspelen en muziek,
enkel naar melancholiek
en de angst voor morgen.
Vroeger lieten wij nog onder ’t deken
onze knuffeldieren spreken,
konden wij nog van het laken
hun kasteel, hun huisje maken
of hun wijde, witte wereldzee.
Daarna nam een kinderlijke vrede,
ons wanneer we rustig sliepen
in haar vele dromen mee.
Nu slaapt alleen nog maar
mijn tweelingbroedergeest
in de kamer van de kinderen
die wij ooit zijn geweest.
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Zaterdag, juli 17, 2010 12:41 |
| mooi deze ode aan de kindertijd hoop dat je broer dit kan lezen maar het kan natuurlijk ook een broer uit het dromen rijk zijn dat weet ik niet liefs Sonja |
|
| kerima ellouise: | Vrijdag, juli 16, 2010 17:58 |
| die kinderlijke onschuld grijpt naar mooie fantasie, het gevoel blijft gekoesterd... fijn geschreven liefs kerima ellouise |
|
| Yellow: | Vrijdag, juli 16, 2010 15:45 |
| diepzinnig dit, het missen van onschuld doet soms pijn, ik vond inspiratie gisteren ergens maar dat kan ik niet verklappen want dan is de fun er af, bedankt voor je reactie Yellow |
|
| Fairouz: | Vrijdag, juli 16, 2010 15:45 |
| met ontroering gelezen. Lieve groet, Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sarah Kalokerinos | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 16 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||