AN
stiekem verlangen naar geluk.
naar warme armen in koude dagen.
jij was mijn spiegel, en ging stuk.
jij was mijn berg, de top zou ik behalen.
maar je haalde de twinkeling uit mijn ogen.
maakte mij koud vanbinnen, en liet mij falen.
jij was mijn gevoel, en zou me verlaten.
stilzwijgend in mijn hoofd.
hardop zou je nooit praten.
ik heb jou laten gaan.
ik hoef geen bergen te beklimmen.
toppen te bereiken...
om te mogen bestaan.
naar warme armen in koude dagen.
jij was mijn spiegel, en ging stuk.
jij was mijn berg, de top zou ik behalen.
maar je haalde de twinkeling uit mijn ogen.
maakte mij koud vanbinnen, en liet mij falen.
jij was mijn gevoel, en zou me verlaten.
stilzwijgend in mijn hoofd.
hardop zou je nooit praten.
ik heb jou laten gaan.
ik hoef geen bergen te beklimmen.
toppen te bereiken...
om te mogen bestaan.
Reacties op dit gedicht
| Longo Ornella: | Woensdag, juli 21, 2010 00:51 |
| Mooi!!! Niemand hoeft zich idd te bewijzen... om te mogen bestaan... want dat recht kregen we mee, de dag dat het leven naast ons kwam staan... de geboorte... Wees ''jezelf''!!! Knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Am92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||