Zandstorm verspreidde de al bedekte antwoorden
Nog enkel dreef in modder en weer onwetend
Nu het enkel vraagtekens regent
Sprakeloos gevoerd naar onbekende oorden
Mijn ruwe vingers gekneld gebleken
Jouw tedere handen voor ieder zo zacht
Felle zon zich bij aanraking opnieuw bedacht
Enkel verborgen waarheid zou bezweten
Toch, de woestijn kent geen geweten
Stilte en storm, van hitte naar kou
Oppervlakte immer trouw, altijd in vorm
Door vlakke verte ik jou kan zien tot,
Ach, een nieuwe zandstorm
Zal zij ons vinden, zal zij voorbijgaan
Droogte verdrinken, op de hoogste berg staan
Bedrogen en verlaten mijn ruwe vingers breken
Of, vergevingsgezind, jouw tedere handen strelen
Kom dichtbij, in wind en water,
Droog de warmte en verblind mijn zicht
Duik weer onder en vergeet dat later,
Geen enkel houvast nu je haar aanbidt