DE MAAN SCHIJNT ZONDER ZICHT
de maan schijnt zonder zicht
weer heeft de zon
zijn rood de sloot een
laatste rimpeling gegeven
de dag is dood
maar in de nacht
ontwaakt het tweede leven
de schaduwen van licht
gaan dan hun feesten geven
de maan schijnt zonder zicht
stilte jaagt de angsten aan
donker kruipt uit holen
vals sluipt onguur naderbij
witte ogen zijn partij
ze roeren zich en woelen
het hete zweet gutst lijven
vuil beklijft juist anoniem
adem stinkt verdorvenheid
ook zwarte feesten witten tijd
de desolaten blijven eenzamer dan
ooit in hun krochten vol met vrezen
licht heeft angst de nacht gewezen.
wil melker
28 april 2002
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Zaterdag, mei 11, 2002 16:35 |
| héél erg indringend deze...droef en duister en donkere donkerte..erg goed geschreven.. | |
| sleepless: | Maandag, april 29, 2002 23:48 |
| Bijna gruwelijk verteld, maar bangelijk mooi geschreven. Groetjes. |
|
| MayadeBij: | Zondag, april 28, 2002 15:56 |
| Ik sluit me bij Jo aan, ik ben al niet zo'n heldin 't donker.. | |
| free: | Zondag, april 28, 2002 10:13 |
| mooi wil...toch kan je houden van de maan.... liefs free (O) |
|
| Jo Aelmans: | Zondag, april 28, 2002 08:14 |
| Goh, Wil! Nadat ik dit dicht van jou gelezen heb, ben ik toch blij dat het alweer daglicht is! zucht... ;-) Jo. ;o)x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: Susan | ||
| Gepubliceerd op: 28 april 2002 | ||
| Thema's: | ||