Mijn ster
De klokken luiden in de verte, de tijd gaat niet vooruit. Ik blijf staren naar de sterren, en haal er enkele uit.
Sommigen zijn te fel, andere bijna niet te vinden. Sommigen zijn bijna niet te zien, andere worden overspoeld door het donker. Ze kunnen niet op tegen de tijd, die, hoewel hij niet voorbijgaat, hen stilaan zal verslinden.
Net zoals jij me verliet, zal ook de tijd mij ooit krijgen. En zal ik niet meer zijn dan een eenzame ster. En dan kan iedereen me zien, niet wetend wie die ene ster werkelijk is. Maar net als jij zal ik nooit verdwijnen. En ben ik nooit heel ver.
Sommigen zijn te fel, andere bijna niet te vinden. Sommigen zijn bijna niet te zien, andere worden overspoeld door het donker. Ze kunnen niet op tegen de tijd, die, hoewel hij niet voorbijgaat, hen stilaan zal verslinden.
Net zoals jij me verliet, zal ook de tijd mij ooit krijgen. En zal ik niet meer zijn dan een eenzame ster. En dan kan iedereen me zien, niet wetend wie die ene ster werkelijk is. Maar net als jij zal ik nooit verdwijnen. En ben ik nooit heel ver.
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Woensdag, juli 21, 2010 09:41 |
| triest maar wel heel mooi verteld! er zijn vast veel sterren die niet herkend worden groetjes Sonja |
|
| ela: | Dinsdag, juli 20, 2010 17:24 |
| Belofte maakt schuld! ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: LittleCandle | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 20 juli 2010 | ||
| Thema's: | ||