meer en meer verdwijnen idealen

  als een raket  in het diepe dal

  waar  gevoelens en verdriet samen

  je nog te vaak bezoeken zal

 gebreken zullen je  blijvend beletten

zelfstandig in ’t leven te staan

   eenzaamheid valt niet te vermijden

  niemand doet daar iets aan

 bij de ander lijkt het gras groener

  eenzaamheid schuif je opzij

 denkt  dat het jou nooit zal gebeuren

  tot het je zelf plots zal overkomen

  de stilte van dit dal in zicht

 meer en meer eenzaamheid toeslaat

 zonder lach op je gezicht

  dan pas blijf je echt even stilstaan

  bij het feit  wat het mensen ontnam

  hoe hard een leven kan worden

  toen dit alles jou zelf overkwam

                                                    Karin