Nietigheid
De zon op de stenen
kaatste net dát licht
zo zuiver, zo sereen
ik aanschouw en weet
alles vergaat, ja, zelfs wij
afscheid stelt zichzelf voor
'k stap terug, zucht in stilte
en blik breekbaar achteruit
vingers volgen levenslijnen
schrijven namen in het stof
dat harten elkaar ontroeren
steen en zon verleiden me en
mijn vermogen te mogen zien
reikt plotseling zoveel verder
dan het vergezicht van toen
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Vrijdag, augustus 13, 2010 20:18 |
| Tijdloos en voor eeuwig.. erg mooi Cora! Liefs, switi lobi |
|
| Annemieke van der Ven: | Donderdag, augustus 12, 2010 06:20 |
| Waarin de dood ook mooi kan zijn... liefs.. |
|
| pieter christiaan paardenkooper: | Woensdag, augustus 11, 2010 22:59 |
| mooie mijmering pcp |
|
| Quicksilver: | Woensdag, augustus 11, 2010 21:20 |
| fijn om je weer te lezen cora, bijzonder mooi gedicht liefs,dicky |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Cora (ZIJ) |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2010 | ||
| Thema's: | ||