Waarom kan ik mijn gevoelens niet stilleggen?
Wat is er aan de hand dat ik dit niets meer kan zeggen?
Gevoelens die wisselen van dag tot dag,
En ik probeer alles te overleven met een simpele lach.
Maar zelfs die lach wordt mij nu te zwaar,
Mijn hoofd reageer tegenstrijdig en mijn hart doet raar.
Elke slag, en elke adem die ik niet controleren,
Wanneer mag ik mijn gevoelens zelf weer beheren?
Ik vraag je om mijn hart niet te breken,
maar juist ik ben degene die eraan is bezweken.
Ik wil het al zo lang maar eigenlijk ook weer niet,
bang voor het antwoord, ik wil niet dat je mijn tranen ziet.
Snel kijk ik weg om me te laten gaan,
maar het liefst heb ik dat je een arm om me heen zult slaan.
Heb je het dan helemaal niet door?
Waarom zeg je niet gewoon: We gaan ervoor!
Wil je niet, of mag je niet?
Wat is het gevoel als je mij zo ziet..
Zoveel vragen die niet worden beantwoord,
En ik zou zo graag willen dat je mij eindelijk eens hoort!
Ik wil mijn kansen zo graag wagen,
het liefst zou ik het nu meteen aan je gaan vragen..
Maar bang om je op het verkeerde moment lastig te vallen,
De momenten die we nu hebben, die wil ik niet verknallen.
Daarom vraag ik je, geef me alsjeblieft een teken,
Voorzichtig, maar duidelijk zodat ik je antwoord zal weten.
Laat me nu niet meer in onzekerheid staan,
En vertel me binnenkort eens welke kant ik op moet gaan!..