De Dagster
We waren samen alleen
De dagster gidste ons
Doorheen de kronkelende paden
Van de verwarring
Die velen het leven noemen
Doorheen de krochten
Van een mistige geest
Die velen wijs noemen
Voorzichtig tastend
Naar elkaar
In het duister licht
Van de dagster
Waarin we in onszelf
Konden verdwalen
Steeds verder de trappen af
Van ons bewustzijn
Tot we elkaar ontmoetten
Uitgestrekt in het gras
Waar we elkaar kusten
En onze naakte lichamen
De aarde omhelsden
Die zacht dromend
Over ons waakte
En onze lang vergeten fantasieën
Waarheid werden
Wachtend en zoekend
Naar de flikkerende dagster
Temidden van de zonnen
In de vijver
En de maan
In de wijde hemel boven ons
Met dat goddelijke lied
Die de hemellichamen
Ons toezongen
We tuimelden door de kosmos
En eindelijk
Waren we vrij...
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, april 16, 2015 10:14 |
| Mooi en fijn gedicht om te lezen | |
| switi lobi: | Maandag, augustus 16, 2010 17:50 |
| Mooi, zo''n bevrijding. Fijne avond, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Wolk | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 augustus 2010 | ||
| Thema's: | ||