De overval

Het was al laat en de terugweg eenzaam maar de snelweg was bijna leeg en hij kon zo lekker doorrijden. Hij had het gevoel tot het einde van de wereld te kunnen rijden. Op de radio werd ononderbroken muziek gedraaid die hem goed in het gehoor lag. De avond was gezellig geweest en ook zonder alcohol had het diner voortreffelijk gesmaakt.

Tot zijn eigen stomme verbazing hield hij zich netjes aan de snelheid en genoot ervan.

De groene lichtjes van het dashboard hadden een rustgevende werking.

Plots klapte er iets op de voorruit kapot. Hij schrok en slingerde over de weg maar kreeg de auto redelijk snel onder controle.

Even later realiseerde hij zich dat er een kapotgeslagen ei over zijn voorruit glibberde. Zijn gedachten konden niet bevatten hoe dat kon gebeuren. Hij zette de ruitenwissers aan en sproeide water. Tot zijn hernieuwde schrik werd de drab niet weggewist maar verspreidde zich een vieze massa over de ruit en benam hem het zicht.

Hij vloekte hartgrondig en werd gedwongen naar de vluchtstrook te rijden.

Hij liet de auto uitrollen tot stilstand en stapte uit.

De koplampen bemerkte hij te laat en voordat hij zich realiseerde wat er gebeurde stapten twee mannen uit een auto die achter de zijne was gestopt. Eerst nog in de veronderstelling dat hem hulp geboden werd begroette hij de mannen. Hij kwam echter van een koude kermis thuis toen hij tegen de grond geslagen werd en voelde hoe zijn zakken doorzocht werden. Zijn tegenstribbelen moest hij bekopen met een trap in zijn ingewanden waarna hij kreunend naar adem snakkend op de grond achterbleef en hoorde hoe portieren dichtsloegen en de overvallers vertrokken. Met inclusief zijn auto en inhoud van zijn zakken.

Hij kon ternauwernood voorkomen overreden te worden.

Toen hij genoeg moed bij elkaar geraapt had krabbelde hij overeind. Het was pikke donker en geen enkele andere automobilist leek op dit onchristelijke uur nog onderweg.

Bloed stroomde uit zijn neus en hij voelde hoe zijn tanden door zijn lip geslagen waren.

Zijn zakken waren echt leeg. Geen telefoon meer waarmee hij hulp kon inroepen. Gebogen van de pijn in zijn ingewanden strompelde hij in de richting waarin hij op weg was in de hoop snel een alarmpaal tegen te komen.

Toen zijn lichaam langer werd in de lichten van koplampen achter hem, durfde hij nauwelijks een poging te wagen deze te laten stoppen. Maar met de moed der wanhoop, er viel toch niets meer te halen, hief hij zijn arm moeizaam op.

Hij was nog nooit zo blij een zwaailicht te zien, maar dat zag hij toen deze even aan- en uitgingen.

Hij had het geluk een patrouillewagen van de politie te zien en liet zich op het asfalt zakken.

Indy Toma