Openstaand
ik probeer het te begrijpen maar niets dringt tot me door
je lippen bewegen
je lichaam spreekt boekdelen
ik hoor niets behalve de akelige stilte die me kippenvel bezorgt
ik sluit mijn ogen en laat me omringen door het zwarte van de duisternis
de koude van de nacht omringd mij als een deken
wanneer het besef tot me doordringt
ik enkel nog je silhouet kan zien
de afstand word steeds maar groter
ik zie hoe je verder gaat met je leven
ik blijf je alle warmte en liefde sturen
als ik van boven naar je kijk
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Woensdag, oktober 13, 2010 07:02 |
| huiveringwekkend al staat er fictie de angst voelbaar lieve groet |
|
| zomerkind: | Woensdag, oktober 13, 2010 04:55 |
| ben je een engel lianne? mooi zeg:) gr edje | |
Over dit gedicht
| Auteur: Lianne van Kesteren |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 oktober 2010 | ||
| Thema's: | ||