De tijd gaat zo ontzettend snel.
Het lijkt nog maar zo kort geleden dat we op elkaar aan het mopperen waren.
Al was het altijd gauw afgelopen.
Vaak waren we gewoon aan het kleppen met elkaar.
Het weten dat dat nooit meer mogelijk is, maakt het soms wel lastig.
Juist omdat het toen zo vanzelfsprekend leek.
Zo normaal om elkaar te zien, te spreken.
We nemen zulke dingen teveel aan als vanzelfsprekend, maar dat is het niet.
En dan ineens is het er niet meer, kan het niet meer.
Er is nog zoveel dat ik u had willen vragen.
Nog zoveel dat nu niet meer kan.
Maar dan denk ik eraan aan hoe u uw leven hebt moeten bewandelen.
Al die diepten die u heeft moeten overzien.
Al het leed dat u te dragen heeft gehad.
Zoveel verdriet....
En dan denk ik, het is beter zo.
Nooit geen pijn en verdriet meer.
Daaraan denkend, maakt het het iets makkelijker om het los te laten.
Maar een ding is zeker, ik mis u nog steeds, en denk nog bijna dagelijks aan u.
Nogmaals, rust zacht.