Het verdriet van de zee...
Het verdriet van de zee…
Uren sleepten zich naar het einde toe,
de weemoed kende geen grenzen in het opkomende getij.
De zee was grijs en somber
en uiteindelijk gingen we allemaal dood.
Met een ultieme poging schoof ik de neiging terzijde
om mij onder de tram van tien uur te gooien,
maar ik verborg me wel onder een deken van schuld.
Maakte de kat blaasjes wijs dat ik gelukkig was.
Te vroeg was ik gestopt met leven,
verdeelde mijn dagen tussen verachting en haat.
Waarschijnlijk in een staat van krankzinnigheid
schreef ik met bevende hand nog een laatste gedicht,
en dronk me dan met gulzige slokken
de vergetelheid in…
esteban 30 Oktober 2010
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Zondag, oktober 31, 2010 02:03 |
| Met gulzige slokken de vergetelheid bereiken, indien dat zou kunnen! Maar de dag nadien doet ze zeer! Liefs, Jacky |
|
| mucho: | Zaterdag, oktober 30, 2010 14:13 |
| de zee, de fles, het leven en even de illusie dat alles wat we deden ertoe heeft gedaan:( |
|
| verhavert: | Zaterdag, oktober 30, 2010 13:39 |
| de getijden in het leven zo sterk voelbaar weergegeven liefs martine |
|
| ela: | Zaterdag, oktober 30, 2010 12:43 |
| Het is mooi geschreven, maar niet voor uitvoering vatbaar. ela |
|
| windwhisper: | Zaterdag, oktober 30, 2010 12:34 |
| en ik heb het gelezen, tjonge.....indrukwekkend weer Esteban lieve groet Cobie kuzzz fijne zaterdag |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 30 oktober 2010 | ||
| Thema's: | ||