Kanker.
Je vecht,
maar er valt niets te vechten
machteloos ben je, niets kan je doen
Tranen verstikken je keel
maar willen niet vloeien
Je zou willen schreeuwen
zeggen hoe bang je bent
maar het geluid verstomd in je keel
nog nooit ben je zo alleen geweest
hoewel zoveel anderen
aan je denken en met je meeleven
Niet ik, waarom ik?
Terwijl de tijd doorkruipt, besef je
dat strijden zinloos is.
Berusting is het enige wat je rest
Je had kanker
en je was nog zo jong,
zo verschrikkelijk jong
Reacties op dit gedicht
| BlackRoses: | Maandag, november 15, 2010 13:09 |
| Prachtig mooi geschreven, Krijg er de rillingen van, Liefs Jenn |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *BlackRoses. | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2010 | ||
| Thema's: | ||