Oncarnatie
Voortbestaan met mij valt niet
van stapels, dit heet dubbel leed
want wat ik geef dat is te veel,
en wat voelt is voor even beleving
die te heftig blijkt van aard, bezwaard
door eigen emoties aangestaard.
Onbevrijd van bezieling
blaas ik laatste adem en verniel,
verlaat, verdraai mijn nek en ga,
zie mij daar nu staan.
Dag stuk verdriet.
Reacties op dit gedicht
| Imogen: | Zondag, november 21, 2010 00:04 |
| ja, super deze!! ''t zou qua ritme zo in een battle kunnen, scherp:) i like this !(merk je m''n enthousiasme? hahahahah valt niet op hoor!) | |
| Oorlama: | Dinsdag, november 16, 2010 21:14 |
| Dag:D geven kan nooit teveel 9zei hij filosofisch:D | |
| Elinora: | Dinsdag, november 16, 2010 14:01 |
| tsjonge...heftig hoor deze..! wens je alsnog een fijne dag toe.. liefs Lin |
|
| zomerkind: | Dinsdag, november 16, 2010 12:31 |
| hahha loortje zelfspot nee tog??? liefs edje | |
| Hieronymus: | Dinsdag, november 16, 2010 11:35 |
| Dit moet ik even laten berusten en straks nog een keer komen lezen. Het is wel heftig Lore. Ronny |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Looortje |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 november 2010 | ||
| Thema's: | ||